Maar hoe dan ná vaccinatie…..?
We proberen allemaal, ieder voor zich, ons zo goed mogelijk een beeld te vormen van het leven “na-Corona”. Tijdens de lock-down kijk ik graag ‘s avonds een film of Netflix, vaak opnames van meer dan 1,5 jaar oud. Ik moet dan de neiging onderdrukken om niet soms naar het scherm te roepen: “dat mag allemaal helemaal niet!: zoenen, handen schudden, omhelzen, veel te dicht op elkaar zitten…etc.”. Pas dan realiseer ik me hoeveel impact de Corona-crisis in zo’n korte tijd op ons dagelijkse (inclusief professionele) leven heeft (gehad).
Eind 1990/begin 1991 werkte ik in Saudi Arabië en was mijn gezin, vrouw en drie zoons, veiligheidshalve gerepatrieerd naar Nederland. Ik herinner me die tijd vooral als een periode van
(af)wachten. Instinctief voelde iedereen wel aan dat deze oorlog ooit over zou gaan, maar de onzekerheid bestond uit dat we niet wisten wanneer en wat er allemaal tussentijds nog zou kunnen gebeuren. De grootste uitdaging was nog om in de vrije tijd de verveling te bestrijden. Die tijd werd veelal gevuld met samen met vrienden te toepen, zelfgemaakte wijn of bier te drinken, met op de achtergrond op de TV constant CNN, want we wilden toch ook weten wat er gebeurde of te gebeuren stond. Ik had die tijd ook kunnen gebruiken om de perfectie inside of outside Faro onder de knie te krijgen of een onzichtbare middle deal. Helaas vormde het achterdoek van een permanente oorlogsdreiging daarvoor niet de juiste motivatiegrond. Waarom schrijf ik dit? Wel, de parellel is schokkend, de geschiedenis herhaalt zich op dit moment voor mij opnieuw, inclusief dezelfde reactie daarop.
Op dit moment speculeren we over “het nieuwe normaal”, straks wanneer we de kudde-immuniteit bereikt hebben en het overgrote deel van het volk gevaccineerd is. Dat het oude normaal niet heel snel terug zal keren, daar zijn velen het wel over eens en zelfs mocht dat wel het geval zijn dan zal het er toch anders uitzien. Ik denk bijvoorbeeld niet dat ik de vrouw van een vriend of (oud) collega, bij een eerste ontmoeting bij vertrek driemaal zal zoenen. De loodgieter bedanken met een ferme handdruk? Ik denk ook van niet.
Als straks alles weer “kan en mag”, dan zullen we ongetwijfeld in grote getalen weer naar de bioscoop, naar het restaurant, naar een terrasje, naar een museum etc. “stuiven”.
Zelf heb ik daar ook grote behoefte aan, maar ik denk toch dat na meer dan een jaar van heel veel beperkingen, strenge voorschriften, indringende waarschuwingen ik toch ook eerst wel een beetje de kat uit de boom zal willen kijken. Als bijna zeventigjarige zit ik hier misschien ook wel een beetje anders in dan teeners en twens. Ook denk ik dat ik nog even wacht met het boeken van een cruise. Misschien toch eerst maar nog even een huisje op één van de Waddeneilanden buiten in de schone zeelucht?
Op de Informagie vindt u elders een verslag over de oproep van Jan Beuving (cabaretier voor lege zalen). Deze staat boordevol optimisme en andere artiesten hebben zijn oproep met een prachtige video ondersteunt. Optimisme hoort bij de jeugd, spes patriae, anders waren we als maatschappij al veel langer gedoemd. Tijdens onze (nood)gedwongen sabbatical van (her)bezinning is er heel veel nieuwe creativiteit losgekomen, creativiteit die staat te trappelen om los te gaan zodra het weer kan en mag. Ik heb daar veel vertrouwen in en een hoge verwachting van. Ik weet niet hoe dat voor en met ons goochelaars is, maar zoals dat in de magie hoort: ook daar laat ik me graag weer opnieuw verrassen!
Gandalf